Rondvissen vormen veruit de grootste groep, waarbij onderscheid wordt gemaakt in zeevis en zoutwatervis. Rondvissen die zwemmen in de zee zijn de haringachtigen (haring, sprot, sardine en ansjovis), kabeljauwachtigen (kabeljauw, koolvis, schelvis en wijting), makreel, mul, roodbaars, bonito, tonijn, zeebaars en zeewolf. Ook vissoorten met een bijzondere vorm zoals rog en zwaardvis, worden tot deze groep gerekend. Zoetwatervissen zijn: forel, meerval, nijlbaars,paling, pangasius, snoekbaars, tilapia en zalm. Zalm, zeeforel en paling zijn hierbij wel bijzondere vissen, omdat zij een deel van hun leven in zee doorbrengen.
De belangrijkste groep consumptievissen zijn de haringachtigen waartoe natuurlijk de haring haring, maar ook sprot, sardine en ansjovis horen. Ze hebben allemaal één enkele rugvin ongeveer in het midden van de rug. De haringachtigen zijn pelagische vissen, die in grote scholen in de hele waterkolom zwemmen. Ze eten plankton en kleine zeediertjes.
Haring - Clupea harengus
Haring staat al jaren op nummer 1 in de top 10 van favoriete vissen. Haring kan 40 cm lang worden en zo'n 8-10 jaar oud. Maar de volwassen haringen die tegenwoordig gevangen worden, zijn niet groter dan 20-25 cm. Noordzeeharing is na 2-3 jaar volwassen: rijp om te paaien en dan ongeveer 20 cm lang. In de herfst vormt zich hom in de mannetjes en kuit in de vrouwtjes. In December zetten de vrouwtjes het kuit af in de zee - één vrouwtjesharing kan meer dan 100.000 eitjes produceren - en vindt de bevruchting verder buiten de vissen plaats. Na het paaien zijn de haringen erg mager, maar dit komt in het voorjaar weer helemaal goed. Met genoeg plankton kan hij zich dan elke dag 2% vetter eten. In mei als het vetgehalte van de haring weer op peil is - tenminste 16% - kan de visserij op haring beginnen. Haring heeft een vrij vaste trekroute. Het is daarom goed te voorspellen waar gevist moet worden. Vroeger werden de haringen aan boord gekaakt, tegenwoordig wordt de meeste haring aan boord direct gekoeld en dan aan wal gekaakt. Na het kaken wordt de vis droog gezouten of gepekeld in een zoutoplossing van zeewater met extra zout en mag de vis enkele uren rijpen. Vervolgens gaat de haring met de pekel de diepvries in. Dit invriezen is verplicht om zo eventuele haringwormen - die als parasiet in de haring kunnen zitten - onschadelijk te maken. Haring is een gezond visje, rijk aan omega 3.
Sprot is een klein blauwachtig groen visje (maximaal 14 cm) met een zilveren buik en stevige schubben.
In Noorwegen wordt sprot op een speciale manier gevangen: de visjes worden met behulp van
netten opgesloten in smalle fjorden waar ze worden bewaard tot ze verwerkt worden.
In Nederland wordt sprot licht gerookt in bundeltjes of gefileerd verkocht
Sardines hebben een groene rug, gele flanken en een zilveren buik. In portugal, Spanje en Frankrijk wordt veel op sardine gevist, daar worden ze vers gegeten. Ook hier zijn steeds vaker verse sardines te koop. Dit matig vette visje is rijk aan omega 3 en heerlijk om te grillen. Maar sardientjes uit blik zijn hier toch het bekendst.
Ansjovis is een groenblauwe vis met een zilveren buik van maximaal 20 cm lang.
Toen het IJsselmeer nog Zuiderzee was, werd daar zeer veel ansjovis gevangen. Op hele kleine schaal wordt in de maanden april en mei nog steeds ansjovis gevangen in de Oosterschelde. De ansjovis op de Nederlandse markt komt vooral uit Zuid-Europa. De smaak is heel karakteristiek. Ansjovis wordt niet zo vaak vers gegeten, al kan dat prima. Gezouten ansjovis in blik of potjes zijn hier bekender.Zo wordt ansjovis vaak als pittige accent verwerkt in salades of sauzen. In Azie wordt ansjovis gedroogd en ook verwerkt tot een vissaus. Op deze manier wordt ansjovis gebruikt als smaakmaker.
De kabeljauwachtigen zijn vrij grote zeevissen die wel tot bijna 2 meter lang kunnen worden. Ze zijn te herkennen aan de drie rugvinnen en de twee buik- of anaalvinnen. Kabeljauw, koolvis, schelvis en wijting zijn de bekendste soorten in deze groep.
Kabeljauw is een forse vis, meestal 50-80 cm lang. De rug heeft een groenbruine kleur met vlekkenm de buik is wit.
Opvallend is de witte zijlijn en de kindraad. Het fijne magere, witte visvlees is stevig en bevat maar weinig graten.
De Noordzee kabeljauw heeft het moeilijk, de Europese commissie werkt al jaren aan een herstelplan. Op dit moment komt de kabeljauw daarom uit de IJslandse wateren, Noorwegen en de Barentszee. De bestanden zijn daar wel op een redelijk niveau. Van kabeljauw wordt klipvis (gezouten en gedroogde vis), stokvis (gedroogde) en zoute vis (vis in pekel) gemaakt.
Schelvis is kleiner dan kabeljauw. De vis heeft een donker groenbruine rug, zilverwitte flanken, zwarte zijlijn en witte buik en is makkelijk te herkennen aan de pertrusduim: een zwarte vlek onder de eerste rugvin. Het is een heel smakelijke vis, zachter en verfijnder dan kabeljauw. Bij de Nederlandse afslagen wordt de laatste jaren weer meer schelvis aangevoerd.
Wijting wordt vaak samen met kabeljauw gevangen. Het is een vis van maximaal 70 cm lang met een groen blauwe rug, zilverkleurige flanken en een zwarte vlek bij de borstvin.
Wijting leeft van garnalen en kreeftjes en eet daarvan zoveel, dat garnalenvissers het duidelijk merken aan hun vangsten als er veel wijting vlak onder de kust zwemt.
Wijting is weer herontdekt. Het visvlees is wit en mager en heeft een fijne smaak.
Er zijn twee soorten: witte koolvis (Pollachius pollachius) en zwarte koolvis (Pollachius virens). Witte koolvis is een grote vis met een bruingroene rug, geelgroene flanken en een witte buik. Zwarte koolvis heeft een donkergroene rug en een dof zilverkleurige buik. Het vlees van witte koolvis is losser dan dat van zwarte. Ook de smaak is verschillend. De smaak van verse koolvis loopt snel terug, daarom wordt de meeste vis aan boord diepgevroren. Koolvis woordt ook als grondstof gebruikt voor surimi (imitatiekrab).
